Peppino Mereu (Orgosolo)

Su socialista a una bigotta

De cando ses cun sa cunfessione,
non faeddes de Santos, bene meu:
comente cheres chi mi ponza in Deu
da chi ses tue sa tentazione?
Ma si abberu m’has affezione,
beni e dami unu basu cun recreu;
lassa sos santigheddos d’ozu seu,
basa a mie, non bases su mattone.
Lassa sos Santos, faedda de affettu:
chi finas cun su chelu so a prima
pro mesu ch’happo a tie intro su pettu.
Ma si falsu non est chi m’has istima,
pagu seguru tenzo custu lettu,
istuda sa candela, abarra firma.

Bianca, non lu nego, ses bianca,
in biancura superas su lizu,
però cando t’hant postu su battizu
t’hana fattu sa rughe a manu manca.
Tue giughes chelveddos de corranca,
t’hana postu su sale aizzu aizu
chi finas in su pubblicu passizu
curres a musca che trau in sa tanca.
Giughes sa musca, però non t’abbizas
chi ti faghet andare furiosa,
pro cussu faghes cussu passu istranu.
Narami it’est su chi tottu disizas,
beni a mie, non istes birgonzosa
ca su chi chircas tue l’happo in manu.

Peppino Mereu (1872 – 1901) è uno dei poeti in lingua sarda più importanti di fine Ottocento; è l’autore di “Nanneddu meu”.